Poprzez wydzielenie dwóch głównych ulic przyszłego zespołu mieszkaniowego - współczesnych F. Perla i K. Praussa - podzielono jego obszar na cztery części przeznaczone do zabudowania. Pozostałe ciągi komunikacyjne miały służyć przede wszystkim ruchowi pieszemu, co starano się zagwarantować poprzez nadanie im bardziej kameralnego charakteru oraz wykonaniem ich z kamieni polnych.

Bloki składające się na osiedle powstawały w oparciu o stypizowany, powtarzalny segment. Przystępując do wznoszenia osiedla, architekci zaprojektowali trzy typy budynków mieszkalnych, które można określić mianem klatkowców, galeriowców oraz obiektów mieszanych, łączących w sobie elementy obu wariantów. Projektanci rozmieścili klatkowce na osi północ-południe, natomiast galeriowce na osi wschód-zachód. Bloki od strony ulicy Srebrzyńskiej stawiano szczytami, a poprzez murki i zabudowania gospodarcze odgradzano od ruchu ulicznego powstałe między nimi zielone dziedzińce. Z zakładanych w projekcie 33 bloków powstało 20.

Początkowe zamierzenia przewidywały ponadto zapewnienie bogatego wachlarza oferty społeczno-kulturalnej skierowanej do mieszkańców. Powstać miały m. in. stacja opieki nad matką i niemowlęciem, żłobek, przedszkole, szkoła, czytelnia, kawiarnia, kino lub teatr, sala zebrań, obiekty rekreacyjne i łaźnia z pralnią. Do roku 1939 udało się wybudować jedynie budynki suszarni oraz stacji pomp. Większość z pozostałych elementów wzniesiono w latach powojennych, ale w lokalizacjach innych niż pierwotnie przewidywano.

Mimo, że nie osiągnięto wszystkich pierwotnych założeń inwestycji, osiedle na Polesiu Konstantynowskim przeszło do historii jako największe przedsięwzięcie mieszkaniowe Łodzi międzywojennej, realizowane mimo niesprzyjających warunków ekonomicznych.