Od 1938 roku w dworku mieszkał Stanisław Michnowicz wraz z żoną Stanisławą i synem Juliuszem. 30 lipca 1944 roku do pałacu przybył konno oddział UPA. Państwu Michnowiczom udało się ukryć. Mniej szczęścia mieli inni Polacy. Banda zabrała ze sobą Gerarda Opackiego, ojca Stanisławy Michnowicz, oraz innych mieszkańców wsi. Wszyscy zostali zamordowani i pochowani w zbiorowej mogile w lasach Żernicy Wyżnej. W trakcie egzekucji udało się uciec jedynie Romanowi Gryzieckiemu.

Ekshumacja pomordowanych odbyła się w połowie listopada 1944 r. Obecnie zbiorowy grób ofiar znajduje się na cmentarzu w Średniej Wsi. W 2004 roku, w 60. rocznicę tej egzekucji, na grobie postawiono pomnik z nazwiskami ofiar.

Źródło:

Bieszczad 13, Ustrzyki Dolne 2007.

Po Barbarze z Balów Łempickiej pałac odziedziczyła Henrietta Ewa Ankwiczówna. Była ona miłością Adama Mickiewicza, jego przewodniczką po Wiecznym Mieście. Do ich pierwszego spotkania doszło pod koniec 1829 roku w Rzymie. To do niej Mickiewicz napisał wiersz Do mojego Cicerone w Rzymie. Ojciec Henrietty Ewy był jednak bardzo przeciwny ewentualnemu związkowi z poetą. Ewa była posłuszna woli rodziców. Jej życie nie było szczęśliwe. Miała dwóch mężów. Pierwszy - hrabia Stanisław Sołtyk - zmarł. Drugi, Kazimierz Kuczkowski, roztrwonił majątek, jaki żona wniosła mu w posagu. 

Źródło:

Ł. Bajda, Balowie: z bieszczadzkich lasów na salony Krakowa i Lwowa, Rzeszów 2011.

Nieopodal Średniej Wsi w kierunku Bachlawy znajduje się przydrożny krzyż o łemkowskich cechach. Podanie głosi, że fundatorem tego krzyża był Adam Mickiewicz, którego niespełniona miłość - Henrietta Ewa Ankwiczówna - mieszkała jakiś czas we dworze.

Źródło:

B. Gajewski, Średnia Wieś: monografia i przewodnik, [b.m] [2002].