W odległości zaledwie 1,5 km na południe od granic miasta Pahiatua w Nowej Zelandii znajduje sie pomnik poświęcony pamięci Obozu Polskich Dzieci w Pahiatua.
Dzieci te przybyły 1 listopada 1944 roku do portu w Wellington na pokładzie okrętu USS General M. Randall.  Były to dzieci ewakuowane z Iranu, w większości sieroty, których rodzice zmarli w rosyjskich obozach pracy lub w trakcie tułaczki na południe Rosji lub dzieci żołnierzy walczących w Wojsku Polskim na Uchodźstwie. Była to pomoc ofiarowana przez Rzad Nowej Zelandii dla 733 dzieci i 102 opiekunów - tymczasowy pobyt, do zakończenia wojny. W związku z tym, ze Polska straciła tereny wschodnie, a resztą kraju znalazła się pod kuratelą Związku Radzieckiego, wychowankowie obozu zdecydowali się w większości zostać  w gościnnej Nowej Zelandii. Po zlikwidowaniu obozu w 1952 roku teren zamieniono na gospodarstwo rolne. Jedyny śladem pobytu polskich dzieci była mała kapliczka w kształcie groty wzniesiona ku czci matki Bożej. w 1971 roku grupa byłych wychowanków obozu w Pahiatua, zawiązała komitet budowy pomnika. Właściciel farmy podarował fragment swojego pola przy drodze, w miejscu gdzie kiedyś znajdowała sie jedna z bram wjazdowych do obozu. W tym miejscu  stanął, odsłonięty 22 lutego 1975 roku pomnik autorstwa Tanyi Ashken. W cokole wmurowano część kamieni z podpadniętej w ruinę, wspomnianej groty.
W 1994 roku w 50 rocznice przybycia dzieci polskich do Pahiatua na placyku obok pomnika postawiono pamiątkowa tablicę z opisem obozu oraz  zdjęciami w języku polskim i angielskim.

Źródło:  
Stanisław Manterys - "Dzieci z Pahiatua", strona internetowa Ambasady RP w Nowej Zelandii : [http://wellington.msz.gov.pl/pl/polska_nowa_zelandia/polonia_w_nz/dzieci_z_pahiatua/]. (dostęp 14.10.2016)

"Polish children in Pahiatua – 70th anniversary", strona Biblioteki w Tararua  [https://tararualibrary.wordpress.com/2014/10/30/polish-children-in-pahiatua-70th-anniversary/]. (dostęp 14.10.2016)